‘Deli saçması’ dedik geçtik çoğumuz söylediklerine. Oysa bilirdi eskiler,
dünyada saçma diye bir şey yoktu, her şeyin anlamlı bir gerçeği ve yerini
dolduracağı bir gereği vardı. Eskiler hem şunu da bilirlerdi; delilik dediğimiz şey
aklın zembereğinden boşalması ve tedbiri elden bırakmasıydı. Fikir biz akıllıların
zihnine nereden geliyorsa; delilerinkine de oradan geliyordu ama hesapsız olarak,
şarttan ve kayıttan azade olarak… Taşmış aklın tezahürlerini taşımak zaten
sermest yaşayanlar için hayatın tabii haliydi. Ve fakat aklın kayıt ve şartı
altındakiler için elbette kavranması zor, hatta imkânsızdı. Yine de merak ettik hep,
‘delinin zoru’nun ne olduğunu hep, sınırları aşan bir muhakemenin ya da belki
muhakemesizliğin insanı anlam uzayının bilmediğimiz derinliklerinde nerelere
kadar götürebildiğini, götürebileceğini.
‘Delinin Biri’ bir hikmetli söz söylediğinde ya da kabul ettiğimiz bir gerçeği
kolayca tersyüz edebildiğinde ağzından çıkanlara kulak kesilmemiz bundan. Çünkü
bizim akılla dallarına erişemeyeceğimiz yükseklikteki bir ağaçtan delice bir
uzanışla anlam meyveleri devşiriyor o. Bunda da akıl sahipleri için bir ibret olsa
gerek!
Gökhan Özcan