Öyku¨ seru¨venine Cumhur’un Ölu¨m İlanı ile kaldığı yerden devam eden Ali Yağan, her öyku¨su¨nde ölu¨mu¨n farklı bir veçhesine yakından bakıyor. Titizlikle çalışılmış kurgularla, hikâye içinde hikâye anlattığı “sonsuz” öyku¨lerle okuru ölu¨mu¨n çemberinde dolaştırıyor. Ölmeden önce ölen, kendi mezarını kazan, ölu¨mu¨n uzaktan duyulan sesiyle yolculuğa çıkan kahramanlar, yazarın hu¨nerli kalemiyle unutulmaz karakterlere dönu¨şu¨yor.

Ezel ile ebed arasındaki mesafeyi kelimelerle kat eden ve bu uçurumda öyku¨su¨nu¨n hem anlatıcısı hem kahramanı olan Yağan, en çok da insanın kendi hikâyesini anla(t)madaki acizliğine dikkat çeker: “Artık insan kendi aleyhinde bir şahit ve bir delildir.”

Onun öyku¨lerinde hikâyesini anlatma sorumluluğu sırtına yu¨klenen insan, sanki biri ona “yıkıp yeniden var ettiğimizi hikâye et.” diye fısıldamış gibi ölu¨mu¨n ve dirimin kıyısında cesaretle dolaşır.
Bu¨tu¨n hikâyeler gibi; yazan, dinleyen ya da okuyan her zaman bir son bekler, oysa hikâyelerin, bu birbirine girmiş anlatıların sonu yoktur. Karlı gu¨nler gelir geçer, fırtına diner, mevsim bahara, yaza döner ama anlatılanlar tu¨kenmez. Yu¨zyıllar sonra da anlatılacak olanlar aynıdır.