Dr. Maria Montessori eserlerinde egitim üzerine yapilagelen tartismalarin ötesine geçerek “çocugu tanimanin ve sevmenin yeni bir yolu”nu arastiriyor.Montessori bu kitabinda çocugun dogasini tanimliyor ve çocugun ögrenme ihtiyaci etrafinda odaklanan Montessori Egitim Modeli hakkinda etraflica bilgi veriyor. Yöntemini ve Montessori materyallerini nasil gelistirdiginin hikâyesini  hos anekdotlarla anlatiyor.Montessori, yönteminin  genel prensipleri bir kez kavrandiginda pratige uygulanmasinin son derece basit olacagini ifade ediyor. Disiplin saglamak ugruna nefes tüketen ögretmenlerin döneminin kapandigina, sözel direktiflerin yerini “gelisim materyallerinin” aldigina isaret ediyor. Bu materyaller çocuga “kendi çabasiyla kendi basina ögrenme” firsati veriyor. Ögretmense çocugun kendiliginden ilerleyen çalismasinin gözetmeni görevini üstleniyor.“Bu çalismanin Italyanca üçüncü basimi yayimlanirken çalismalarimin henüz basinda yazdiklarimin yeniden basilmasini hakli göstermeye çalismistim. Simdi, kirk iki yil sonra, bu basimin yayimlanmasi konusunda kendimi mazur gösterme gereksinimini daha da fazla hissediyorum. Amacim hep ayniydi, ancak çalismalarimin gelisimi ve okullarimizdaki çocuklardan ögrendiklerimiz sonucunda ulastigimiz neticeler en içten beklentilerimizin bile ötesine geçti. (…) Zaman ilerledikçe bilimde ve bizim çalismalarimizda da büyük ilerlemeler yasandi; bununla birlikte ilkelerimizin dogrulandigini gördük. Insanoglunun, öncelikle baris ve birlik konusundaki sorunlarini, dikkat ve çabamizi, çocugun kesfedilmesine ve çocugun olusumu sirasinda ortaya çikan insan kisiliginin büyük potansiyelini gelistirmeye yönelterek çözebilecegimize olan inancimizda yanilmadigimizi gördük.”