Civîna Pêlavan-Rezoyê Osê

Di vê berhevoka çîrokan a “Rezoyê Osê” de, nivîskar bi awayekî sergirtî û nixumandî, mijara “serdestî û bindestîyê” radixe ber çavan. Bi zimanekî herikbar, ew mijarê bi hûrî û kûrî dikeve nav teferruata hişmendîya serdestîyê ya serketî.

Di çîroka sereke, ya bi navê “Civîna Pêlavan” de, pêlav li hev dicivin û kongreyekê li dar dixin ji bo wergirtina biryarekê di derbarê têkilîyên bi lingan re. Li vir Bot, Sol, Şimik, Çarox, Potîn… li hev dicivin û her yek boçûna xwe vedibêje.

Gotina ewil Potînê dike:

“Divê em bizanin, ku guh pêl in, çav nihêr in li benda civîna me ne.”

Ev gotin, ku di serê vegotinê de tê dîtin, wekî şeml û meşhûr bi rêya pêşgotina Potînê dibe. Potîn dibêje:

“Hin dixwazin ev civîn têk here, hin jî dixwazin serkeftî be. Em ji tevan re bi pozbilindî, bi serfirazî dibêjin, dijmin û zikreş bixwazin, nexwazin em hebûn, em hene û em ê bimînin…”

Sol bi gotinên Potînê, yên ku xweşiya wê naçin, dordane dike. Devê Potînê li peyvên wê şima dike, di nav dema hevpeyvînê de dibêje:

“Lê ez tim paqij im, bi qedir û qîmet im, a dif û payê me, a rojên kêfê me, delala dilan im, dilovana mala me, hevala nazelingan im.”

Sol û Potîn li hev gij dibin. Di vê pêkhatinê de, pêlavan dikev hev, lê lehengîya serdest û bindestan her tim li dij warê hev berdide.

Ji xwendina çîroka sereke dîyar dibe ku ew, çîroka serdestan û bindestan e. Rêçika wan wekî şiar tê daxistin:

“Pê li wan bikin, serê wan bitewînin, pişta wan bişkênin… çiqas em guh bidin wan xwe nazik û delalî dikin û doza mafê guhdanê dikin.”

Berhema “Rezoyê Osê”, bi çîroka “Civîna Pêlavan”, ne qede dike ne jî biqedîne. Deriyê xwe li ser taqa piştê dihêle — wekî kesek ku dixwaze her tiştî bibêje lê safî neke. Ew dawî xwe jî gotinê dide, lê naqedîne. Her tim xwendekarê xwe di ser û hişê xwe de dihêle û didomîne.

Ji bo hemû berhemên lîs Yayınları vir bitikînin

Ji bo hemû berhemên Rezoyê Osê vir bitikînin