Çîrokbêj-Celadet Alî Bedirxan
Di demeke derbasbûyî de, hebû miletek — miletekî bi del û şoreşger, lê bê agahî ji xwe. Ev milet ji zimanê xwe dûr bû, bin destên miletên din bû, û bi bêzimanîya xwe herî belengaztir bû. Miletên serdest li ser wê zilm û sitem kiriye, lê xwe jî li ser bêawazîya xwe ne dît.
Rojekê, pîrekek ji nav wan xelkê xweya bêziman rabû. Wî li halê gundê xwe diqewimî û elfabeyek çêkir, xelkê xwe da xwendin û nivîsandin fêm bikin. Ew pîr bi şîret û daxwaz li zarokan digot:
“Zarokên min, bi zimanê xwe miqate bin, pêhêl pê bigirin, fêrî xwendin û nivîsandinê bibin. Qedrê zimanê xwe bizanin. Miletekî ku zimanê xwe winda kiriye, dikare bi heman ziman ji zindana xwe derkeve. Ziman, mifteya azadiyê ye.”
Zarok hînî xwendin bûn, gava fêm kirin, ronahiyek li dil û xwiya wan dar bû. Zanînê hat serçavkirin û milet dest bi hêsîrîya xwe kir. Hîn jî zanîn ku bêzimanî tarîye, û ziman roniyê ye.
Gava zanîn bi zimanê xwe hat, milet çavên xwe vekir, zindana xwe dît, û dest bi şkêndanê kiriye. Ziman, ku qefil bû, bû mifteya xelasiyê.
Ji bo hemû berhemên Avesta Yayınları vir bitikînin
Ji bo hemû berhemên Celadet Alî Bedirxan vir bitikînin
