“Hayatin her bir karesi bir hikâyedir” düsüncesini benimseyen Recep Seyhan’in bu kitaptaki hikâyeleri yillar önce Mavera’da yayimlanmisti. Seyhan, incelikli gözlemleri, psikolojik tahlilleri, tabii zemininde kullanilan islek dili ve dekoratif bir isçilikle oldukça saglam kurulmus uzun cümlelerdeki destansi anlatimiyla daha ilk kitapta üslubunu bulmus bir yazardir. Gözden geçirilmis üçüncü baskisiyla okurlariyla bulusan bu kitapta, yazar; iç göçün yasandigi yillarda, Anadolu insaninin içine akittigi acilarini, çaresizligini, yeni çevresinde kendisine bir yer edinmeye çalisan insanlarin bir yerlere tutunma çabalarini içten ve samimi bir yaklasimla ele aliyor. Isledigi her temaya uygun bir hikâye dili bulan ve konulara göre farkli anlatim teknikleri uygulayan yazar, duygularin yogunlastigi yerlerde mensur anlatima yöneliyor. “Benzin kokusu ile, -kanamali bir hastanin vücuduna agir agir yayilan kanin sicakligi gibi- içimize asama asama bir korku yayilirdi; çünkü bu koku, korku getiren bir cip demekti. “hafazanallah, yine mi cip?” derlerdi kadinlar. Sonra o kadinlar kenarlari mavi boncuklu keçi kilindan yapilmis siyah önlüklerini, çarsaflarini, Mushaflarini, cüzlerini saklarlardi kadinlar, benzin kokusunu alir almaz. Hayra alamet sayilmazdi bir cip veya atli bir yabancinin gelisi. Gelisiyle korku ve kaygi yükünü bosaltan o hâki renk Winnlex cip, giderken de bos gitmezdi. Arkasinda kederli bakislar; bir duvarin dibinde, damlamak üzere olan burnunu, fistaninin tersine yahut önlügünün veya yasmaginin kenarina, bir suçu gizler gibi silen, islak bakisli kadinlar birakirdi. Cip uzaklastiktan sonra bu kez topluca ve özgürce aglasirlardi kadinlar.” “Yasayip bildigini yazmak gibi tabiî bir yolu seçen Recep Seyhan, bu sayede hem zorlanmamis, hem de takdire sayan sonuçlar elde etmistir. Özellikle psikolojik konulari basariyla islemistir. Yazar Türk dilini ustaca kullanan ve vak’alarin anlatilma sürelerini maharetle düzenleyen yazar, konunun akisina göre daha çok kozmik bazen de hem kozmik hem de tarihî zaman unsurlarina ayni hikâyede yer vermistir.” Yrd. Doç. Dr. Alim GÜR; Türkiyat Arastirmalari Dergisi, 1994