‘Özdemir Asaf’in sairdeki ‘ikinci kisi’ problemini, ikinci kisi ile kendi arasindaki bagintilari çesitli yönlerden derinlestirdigi, yasayisini dolduran davranislari soyutlastirarak bir düsünce planina yükselttigi, bunu yaparken de, 1950 siirinin ortak biçim anlayisindan ayri, özel bir dil kullandigi görülür; çelismeli, oyunlu bir mantik düzeninde misra sayisini çok kere en aza indirdigi de olur.’Behçet Necatigil’Özdemir Asaf 1950’lerde kisiligini buldugu, siirinin özelliklerini belirginlestirdigi zaman, bütün akimlarin disinda bir sairdi. Düsünceleri, duygulari yogunlastirip kisacik siirler yazisiyla Uzak Dogu ülkelerinin bilge sairlerine benziyordu. Bu özelligiyle Garip akiminin ilk günlerine de baglanabilirdi, ama o akim içinde fazla bir yer tutmayan bu anlayis, Özdemir Asaf’ta düsünceye iyice agirlik verilerek benimsenmis, özenle islenmis, gelistirilmisti. Siir düsüncelerin, duygularin yogunlastirilmasinda araniyordu. Uzun siirlerde bile parçalarin bu anlayisla ele alindigi açikti.’ Memet FuatÇiçek Senfonisi – Toplu Siirler çagdas Türk siirinin en özgün isimlerinden biri olan Özdemir Asaf’in sagliginda yayimladigi yedi siir kitabini bir araya getiriyor: Dünya Kaçti Gözüme, Sen Sen Sen, Bir Kapi Önünde, Yumusakliklar Degil, Nasilsin, Çiçekleri Yemeyin, Yalnizlik Paylasilmaz.Ince Kapak: