“Gerçekten hiçbir çözümüm yok ve çözüm getiren filmlerden hoslanmam. Insanlarin üzerinde düsünebilecekleri durumlar yaratmak istiyorum. Yapmaniz gereken ilk seyin, kendinizi sevmeyi ögrenmek oldugunu söyleyerek biten bir filmden nefret ederim. Bu son derece asagilayici, küçümseyici ve ayni zamanda oldukça anlamsiz. Benim karakterlerim, birbirlerini ya da kendilerini sevmeyi ögrenmezler.” Charlie KaufmanYeni bir akimdan beklenen her seydir: tahrip edici, gelismis, bizleri hem teknikle hem de fikirlerle kiskirtan, engelleri yikacak kadar cesaretli ve istekli. Ilerici bir gerçek akim, daha önceki sanatçilarin ortaya koydugu tarz sahibi gelisimleri asla kasten taklit etmezdi. Kendi estetik yolunu çizmeden asla el koymaz, ayrintilar eklemez, adi bir biçimde taklit etmez ya da bilinçsizce kopyalamazdi. Bu kitaptaki tüm film yapimcilari statükoyu sorgulamaktadir ve birçogu bunu Hollywood kurumunun içine kök salmisken ya da en azindan Linklater gibi, içeride rastgele bir meslegi varken, kurumun kapisinin hemen önünde yapmistir. Aslinda kolay olanin bu olmasi gerekirken, bu film yapimcilarindan hiçbiri asla ukala olmamistir. Stüdyolar, bu film yapimcilarinin kendilerine özgü vizyonlarina karsi hatiri sayilir derecede anlayisli davranirken, ayni zamanda bu yaraticilardan bazilari, sisen bütçeleri, egolari ve riskleriyle birlikte filmler yapmaya kalkistiginda, pek çok problem de ortaya çikmistir; akla hemen gelenler; David O. Russell’in Three Kings (1999) filmi, Wes Anderson’in The Life Aquatic with Steve Zissou (2004) filmi ve Sofia Coppola’nin Marie Antoinette (2006) filmleridir.