Metro tünelinin içinde nefes kesen bir kosu vardi. Çocuklara rehberlik eden Kizilderili, Ermete’yi omzuna atti, sanki gözleri karanlikta görüyormus gibi hareket ediyordu. Sadece eski raylarin kesistigi yerlerde yavasliyordu. Bir ara digerlerine dönerek, “Sadece iki dakikamiz var” dedi. Diger üçünün önünde kosan Harvey, yesil, küçük bir isik gördü. Ve sadece o an nerde olduklarini anladi: Metrodaydilar. Digerlerini cesaretlendirip hareket etmeleri için bagirdi, Seng, “Aman, aman, aman!” diye söylenmeye basladi, Elettra, Mistral ve Harvey’i olanca hizla geçti. Mistral’in ayagi tökezledi ve yere düstü. “Çabuk olun! Tren geliyor!” diye bagirdi Harvey. Sonra Mistral’i kucagina aldi ve kosmaya devam etti. Bunu yaparken, duvardaki projeksiyonlardan biri profesörün smokininin omzunu yirtti. Oldu bu is. Ve yüz metreden daha uzak olmayan bir mesafede metro istasyonunu gördüler. Asagidan bakildiginda tamamen farkli görünüyordu. Kizilderili, platforma ulasti ve Ermete’yi firlatir gibi oraya atti. Sonra Seng’e dogru döndü, ellerini birlestirdi ve yukariya çikmasina yardimci oldu. Bir ses trenin gelisini bildirdi. “Ha gayret! Ha gayret!” diyerek Sheng, yaninda Mistral’le zorla yürüyen Harvey’e bagirdi. Birdenbire tünel bembeyaz kesildi. Hava, sanki dev bir vantilatör tarafindan emilmis gibi oldu. Tren göründü. 16 Mart, New York sogugun pençesinde kivraniyor. Harvey, Mistral, Elettra, ve Sheng Mandarin Oriental’in holünde yeniden birlikteler. Central Park’a bakan, manzarali genis bir camin önünde küçük bir masa seçtiler. Ortalarinda ise Roma’da bulduklari ahsaptan yapilmis antik bir harita. Her biri bir ucundan tutmuslar. Hazirlar. Ancak o zaman, onlari kusatan bu gizemi çözüp ne yapacaklarina karar verebilirler. Lucifer’in lanetli sahibi onlari neden takip ediyordu? Gözlerinin önünden çalinan besinci topaç nerdeydi? Ya da hepsinden daha zoru, Tas Yildiz’i bulabilecekler miydi? Bütün bu sorularin cevaplarini ararken tek bildikleri, acele etmeleri gerektigi ve artik asla geriye dönemeyecekleriydi.