Fransa’nin “rock” yazari Djian’in son romani su siradan cümleyle basliyor: “Gündüz, adim Denis idi. Belli bir basari kazanmis, elestirel anlamda sivri dilli bir yazardim. Bazi aksamlar, adim Denise oluyordu. Evet, bir kabarede dans ediyordum.” Daha ilk cümlede, okuyucuyu bekleyen güzel, çarpici ve büyüleyici bir nesir akisinin ipuçlari veriliyor. Djian’in asil dehasi, tek bir cümleyle metnine kazandirdigi, bisiklet sürmeyi bilmeyen birinin hissettigi itkiye benzer bir hizdan ileri geliyor: Durmak düsmektir. Ama durmayip rüzgârin tokadiyla sürüklenmek, geri dönüp bakmak da mümkün. Sürat önem kazaniyor Djian’in anlatisinda; ama zincirleme akis bazen kopuyor ve araya okuru uyuma tehlikesinden koruyan eksiltiler yerlestiriliyor. Soluklanacak zaman kalmiyor. Elbette kendine mahsus bazi numaralara da basvuruyor yazar: Paragraf girintisi, diyaloglarda tirnak ya da tire, tek bir ünlem veya soru isareti kullanmiyor. Eksikleri okurun hayal gücü tamamliyor. Djian’in sanati her cümlesinde kendini duyuruyor; bunlar o kadar duru ve okumasi öyle kolay cümleler ki, gizledikleri gayret asla göze çarpmiyor.(Tanitim Bülteninden)