Böyle mi basliyor… yoksa böyle mi sona eriyor?”Böylesi çok agirdi. Bir sehir dolusu öfkeli yüz, kötü ruhlu bir suçluymusum gibi bana bakiyordu. Stadyum hincahinç doluydu. Yüz binlerce merakli, umursamaz veya en azindan kayitsiz yüzdü karsimdaki…Ve gözleri, yaslar içinde olmak bir yana, hafifçe nemlenmis, bugulanmis bile degildi.Kimse itiraz etmiyordu. Kimse ayagini vurmuyordu.Kimse yumrugunu kaldirmiyordu. Aslinda, devasa ekranlarda gerisayim devam ederken, bugün ailemin son günü olacak gibi görünüyordu.Agabeyim Whit’in, bu isten son dakikada kurtulmanin mümkün olup olmayacagini merak ettigini görüyordum. Annemin, ben ve Whit için sessizce agladigini görüyordum. Babamin, son anlarimizda sefilce davranmanin bir anlami olmadigini bana ve agabeyime hatirlatircasina gülümsedigini görüyordum… Yalniz, anlatirken kendimi fazla kaptiriyorum. Dilimi tutamiyorum. Buraya, halka açik idamimiza gelene kadar, anlatilmasi gereken bir sürü sey var. En iyisi biraz gerilere gidelim…”Bu hikaye, Whisty ve Whit Allgood kardeslerin insani afallatan hikayesi. Bir geceyarisi ailelerinden koparilip alinan ve hapsedilen biri kiz biri erkek kardesler, cadi ve sihirbaz olmakla suçlandilar…