1974 yilinin kasim ayinda, geçen yüzyilin en önemli sinema elestirmenlerinden yakin arkadasi Lotte Eisner’in Paris’te hasta yataginda ölmek üzere oldugu haberini alinca söyle der Herzog: Olamaz, dedim, simdi ölemez, Alman sinemasi su an onsuz yapamaz, bu önemli kadinin ölmesine izin veremeyiz. Herzog, oraya yürüyerek giderse Eisner’in ölmeyecegine, iyilesecegine dair çilginca bir inançla Münih’ten yola koyulur. Bir sirt çantasi ile çiktigi bu yolculukta köylerden, tarlalardan, dag yollarindan kar buz içinde geçerken karsilastiklarini kendisine has üslubu ile kâgida aktarir. Yolda gördüklerini anlatirken aslinda yasam, ölüm ve dünya hakkinda âdeta kisa ve kesik, ama derin bir konusma yapar kendisiyle. 1982 yilinda Lotte Eisner’in Helmut Kautner Ödülü almasi üzerine yaptigi konusmayi da sonuna ekledigimiz Buzda Yürüyüs, iyi bir yönetmenin gözünden, buz üstünde bir yolculuga çikariyor okurlarini.”Brienne’e varir varmaz insanlar birden saklanmaya basladilar, sadece ufak bir bakkal yanlislikla açik kaldi. Sonra o da kapandi ve o zamandan beri kasaba ölüme terkedildi. Bu kasabanin üstünde islenmis demir parmakliklarla heybetli bir kale duruyor: Timarhane. Bugün kendi kendime “Orman,” dedim sik sik, hakikat bizzat ormanin içinde geziniyor.”