1821 yilinda Aleksander Ipsilantis’in önderliginde ve Filika Eterya’nin destegiyle baslayan Yunan Isyani ilk yillarinda Avrupali devletlerden destek görmedi.  Yunan Isyani basladiginda Avrupa’nin Büyük Güçleri Napolyon Savaslarindan sonra yapmis olduklari antlasmalar ile bir denge sistemi olusturmuslardi. Bu sistemin kurucusu olan Metternich, Avrupa’daki hiçbir liberal düsünceli isyanin desteklenmemesi ve imparatorluklarin korunmasi prensibini diger devletlere de kabul ettirmisti. Ancak bu süreç Ingiltere’de güçlü bir Helen hayrani George Canning’in, Ingiltere Disisleri Bakani olmasiyla birlikte degisti ve Yunanli isyancilar Ingiliz destegine kavustular. Bu gelisme yüzyillardir Panislavizm düsüncesi ile Balkanlara yönelik politikalar gelistiren Rusya’yi, Akdeniz’de var olmak isteyen Fransa’yi, birçok azinligi bünyesinde barindiran ve milliyetçi isyanlardan çok korkan Avusturya Macaristan Imparatorlugu’nu harekete geçirdi. Elbette ki ilk destek hareketleri devletler tarafindan degil, politikacilarin destekledigi sivil dernekler ve Yunanseverlerin kurdugu komitelerle gerçeklesti. Ancak ilerleyen süreçte  Büyük Güçler isyan sürecine siyasi ve askeri olarak da müdahale edeceklerdi. Büyük Güçlerin müdahaleleri sayesinde plansiz, basibozuk ve tamamen yerel liderlerin yagma amaciyla baslattiklari Yunan Isyani da sonuca ulasacakti. Büyük Güçlerin gölgesinde varlik kazanan Yunanistan ise, garantörlerinin etkisinden hiçbir sekilde kurtulamayacak ve dünden bugüne onlara bagimli olarak yasayacakti…