1973 Diyarbakır doğumlu olan Burhan Karadeniz, lise mezunuydu. 1991’de Yeni Ülke gazetesinde gazeteciliğe başladı. Musa Anter, Gurbetelli Ersöz, Mehmet Şenol, Hüseyin Deniz, Ferhat Tepe, Hafız Akdemir gibi basın şehitleriyle birlikte çalıştı. Kontr-gerillanın her gün canlar aldığı 1991-92’de Diyarbakır’da birçok arkadaşı öldürüldü. Genç yaşına rağmen kontr-gerilla ve faili meçhuller üzerine defalarca manşetlik haberler yaptı. Birçok tehdit aldı, ancak tehditlere aldırmayarak işini yaptı. Ta ki Ağustos 1992’de Diyarbakır merkezde vurulana kadar. Burhan Karadeniz, arkadan kurşunlanmış, ensesinden aldığı kurşun yarasıyla felç olmuştu. O günden sonra tekerlekli sandalyede yaşamını sürdürmeye başladı. Ama yine de gazeteciliği bırakmadı. Sürgünde yaşağı Almanya’da (1993), Özgür Politika gazetesinin yayına hazırlama çalışmalarına katıldı. Med TV yayına başladığında kitap tanıtımları yaparak Mavi Vazo programını hazırladı. 1998’de de gerilla yaşamını anlatan Sûretên Jiyane adlı bir program ekledi çalışmalarına. 22 Mart 1999’da Med TV kapanınca Özgür Politika’da kültür-sanat sayfasında yazmaya başladı. Medya TV açıldığında tekrar televizyonda çalışmaya başladı ve Haber Arası adlı programı yaptı ve sundu. Kürdistan Gazeteciler Birliği (YRK)’nin de kurucu üyelerindendi. Geçirdiği bir kaza sonucu, Almanya’nın Bochum kentinde yaşamını yitirdi. Diyarbakır’da toprağa verildi.
Ölümün beşinci yılında Burhan’ın Kitabı yayımlandı.
Gazeteci Burhan Karadeniz, Yeni Ülke ve Özgür Gündem, için çalışırken 1992 yılında Diyarbakır kent merkezinde saldırıya uğramıştı. Karadeniz, bu saldırıda şans eseri yaralı olarak kurtuldu. Medico International desteği ile tedavisin Almanya’da sürdür ve bu ülkeye yerleşti. Ancak bundan sonra ki yaşamını tekerlekli sandalyede sürdürmek zorunda idi.
Bu onu mesleğini sürdürmekte alıkoymadı. Kürt televizyonu için programlar yaptı, Almanya’da yayınlanan Özgür Politika gazetesine yazılar yazdı. 2003 yılında tekerlekli sandalyası ile geçirdiği bir kaza sonucu, yaşamını yitirdi.
“Burhan, tekerlekli sandalye kullanmanın hayatına yön vermesine izin vermedi. Gerektiğinde binlerce kilometreyi yalnız gitti. Trenlere yalnız bindi ve indi. Kendisine sakat muamelesi yapılmasından ve buna göre davranılmasından hiç hoşlanmadı. Böyle davrananlara karşı itici oldu. Böylelerini yanından uzaklaştırır ve kırıcı olurdu. Zaten gereksin veya gerekmesin kırıcı olmaktan hiç çekinmezdi. Haksızlık yaptığını anladığında ise özür dilemekte duraksamazdı. Yürüyebilen bir insanın yaptığı her şeyi yaptı, hatta çoğu yürüyenin yapmadıklarını da yaptı. Kendi adıma bir not düşersem, ben Burhan’ın üstünde oturduğu tekerlekli sandalyeyi hiç görmedim. Bu onu kırmamak veya sakat muamelesi yapmamak için başvurduğum bir incelik değildi. Bu tamamen Burhan’ın sandalye ve hayatla kurduğu ilişkinin bir sonucuydu.
O yalnızlıklardan aşk yapardı. Sonra yollara düşerdi.
Uzakları severdi.
Ama uzak trenleri hiç sevmedi.
Sık sık sorardı:
“Hayat başka bir emrin var mı?”
Burhan’ın Kitabı’nı yayına hazırlayan Hüseyin Kalkan, yazdığı girişte arkadaşını böyle anlatıyor. Kitapta Burhan Karadeniz’in yazılarını yanı sıra kendisi ile yapılmış bir söyleşi de yer alıyor. Kitapta ayrıca kimi meslektaşı, kimi arkadaşı olan Mehmet Aktaş, Günay Aslan, Sibel Akkulak, Lütfü Bulutoğlu, Nejdet Buldan, Hasan Bildirici, Dara Cibran, Faysal Dağlı, A.Kadir Konuk, Hüseyin Kalkan, Mehmet Sebatlı, Sezai Sarıoğlu, Cindi Onur, Recep Maraşlı ve Kadriye Yalnız’ın Burhan Karadeniz’le ilgili yazıları yer alıyor.
