Tarihten günümüze devletler -ve politik felsefe- daima bir ideal yurttas tasavvuru pesinde kosmustur. Ister geleneksel olsun isterse modern, tüm iktidarlar makbul nesiller yetistirme iddia ve projeleriyle gelecegin müstakbel yurttaslarini kurgulamislardir. Özellikle modern devletin dogusuyla bu ideal yurttas, yasalardan çok egitimin eseri olarak düsünülmüstür.Egitimi bir araç olarak gören toplumsal mühendislik projeleri sadece otoriter ve totaliter ideolojilerin degil her türden politik tasavvurun iktidar olur olmaz siki sikiya sarildiklari birer araç olurken, politikada hamaset ve rekabet -hatta çogu kere düsmanlik- bu projeleri keskinlestirmistir.Oysa politik rekabet düsmanlik anlamina gelmemelidir çünkü demokrasinin kendisi, birlikte yasama ihtiyaç ve kaçinilmazliginin kurumsallasmasi ve içsellestirilmesinden baska bir sey degil. Demokrasiyi, “hedeflenen bir erek” ya da “iyi niyet gösterisi” kliselerinin çok ötesinde ele almak, birlikte yasamanin bir zorunluluk olarak kabul edildiginin ifadesi olarak bellemek kaçinilmazdir.Birlikte yasamayi ögrenmek, politik dostlugu insa edebilecek yegane proje olarak sahiplenilmelidir. Bu ögrenme sürecinde, ideal bir yurttas ve bununla baglantili toplumsal mühendislik projelerinin yetersizliginin, çaresizliginin ve gereksizliginin sergilenmesi ve kabulü politik dostluk için samimi ve sahici bir baslangiç noktasi olacaktir.Egitimin temel hedefi her türden ayrimciligi dislayan yeni bir toplumsal bag için demokratik bir çogulluk içinde bir arada yasamayi ögretmek olmalidir.