”Davut tek basinaydi, kendinin bile masumiyetine, sicakligina, ellerinin siradan bir aksamüzerine dokunurken gösterdigi ilginin gerçekligine veya bir kadina degdigi anda onda bulunan kendinde içkin sonsuzlugu kendi sonuna eklemeyi düsünmesindeki incelige ya da pasli bir demir parçasi gördügü zaman beliren hayat ve ölüm hakkindaki buyurgan bilgeligine; böyle acinasi, garip ve saçmasapan bir dünyada tek basina olmanin onu acilardan yalitabilecegine inanmasindaki ahmakliga bile isteye inaniyor, güveniyor, aldaniyor ve yaniliyordu. Bütün bunlarin onu mutluluktan, sevinçten, çocukça duygulardan uzaklastirdigini da görebiliyordu. Davut onmazcasina, utanmazcasina, yikilip dagilircasina ve yine ayaga kalkarcasina, dökülürcesine ve hep dökülüp bosalircasina tek basinaydi. Içinden bir Davut daha çikarip onu begenmeyerek ona bagirip küfredecek, sinirlenip bardagi yüzüne firlatacak kadar tek basinaydi.”Baskalarinin yaninda ya da karsisinda yemek yemekten nefret eden Davut’un; sabah sokakta gördügü bir tavukla baslayan ve evden güç bela çikabildigi günün sonunda odasinda karsilastigi beklenmedik durumun hikayesi. Caz ve bisiklet yarislariyla örülü günlerin birbirine eklenerek ilerleyisinde Davutlarin geçisi.