Bankacı Mehmet Taşçı, emekli olunca evini terk edip yetmişini aşkın Dürnev Hanım’ın çatı katı odasını kiralamış, on yıldır orada yaşamaktadır. Bir gün,
Dürnev Hanım’a haber vermeden Kadıköy’de bir otele yerleşir. Bir süre orada kalır, karlı bir günde yollara düşer; İzmit yolundan geri dönüp gene Dürnev
Hanım’a gelir. Bir süre hasta yatar, gazetede kendi ölüm ilanını okur… Zahire tüccarı Sadık Bey’le dostluk kurar, yanında iki ay kadar kalır…

İçini kaplamış yaşama bezginliğini –kendini oradan oraya atarak– dindirmeye çalışan bir adamın yalnızlık destanıdır Bir Solgun Adam.

Sokaklarda öleceğim ben. En iyisi, sokakların en canlı olduğu bir öğle zamanı kaldırıma yığılıp kalmamdır. Bu kez de dert olurum insancıkların başına. Kimdir, neyin nesidir diye ararlar, sorarlar. Dükkân sahibi işini bırakır, yoldan geçen bir memur evine, yemeğine geç kalır. En iyisi –kartvizitim de olmadığına göre– yanımda şöyle bir kartçık bulundurmamdır:
Mehmet Taşçı
Emekli Bankacı
Adres: ………
Ölümümün Bakkal Seyfullah’a (Tel: ………….…) bildirilmesini rica ederim. O da Dürnev Hanım’a haber versin. Teşekkür ederim.