On, on bes tane seftali yetistirmistim. Fakat seftalilerimin kime nasip olacagini düsündügümde kendimden nefret ediyordum. Beni Polat ve Sahip Ali ekip büyütmüslerdi ve seftalilerimi de onlar yemeliydi, dogrusu buydu. Bir gün aklima bir sey geldi ve o günden itibaren seftalilerimi dökmeye basladim. Bahçivan bunu farkettiginde artik üstümde seftali kalmamisti. Topragimin kötü oldugunu düsündü. Yüksek sesle, “Iyice su alip iri ve sulu seftaliler yitistir diye seneye yerini degistiririm.” dedi. Sonraki ilkbahar, köklerimi uyandirdigimda hepsinin düzeninin bozuldugunu gördüm. Bazilari hepten kurumus, bazilari da kopmustu. Tabii birçok saglikli köküm de vardi. Önce saglikli kökleri yumusak topraga soktum, sonra yeni kökler çikardim ve çevreye gönderdim. Böylece filizlenme, yapraklanma ve çieklenmeyi düsündüm ve annemi tanidim. Ömrümden kaç yil geçtigini bilmiyorum ama o zamandan beri bahçivan benden bir tane bile seftali alamadi. Bundan sonra da alamayacak. Ben ona itaat etmeyecegim. Ister beni korkutsun, ister testereyle kessin, isterse bana yalvarsin.”Mantar olarak dogmadim anasiz babasiz, ama mantar gibi büyüdüm. Fakat mantar gibi kolay çökmedim. Nerede nem varsa emdim, bana su veren olmadi. Ben büyüdüm… Igde agaci misali; egri bügrü ve az suyla yetinerek. Ve Azerbaycan köylerinin ögretmeni oldum.” Samed Behrengi