12 Mart döneminde fuhus nedeniyle kapatilan otellerin cumhurbaskaninin buyru¬gu ile açildigini yazsam, ya da 12 Eylül’ün 1. Sube Müdürü’nün daha önce yasi küçük bir kizi alikoy¬mak¬tan yargilanmis biri olup bir baska olayda ise rüsvet almak suçundan hakkinda dava açilmis oldugunu, üstelik bir polis sefinin Sorgu Yargiçligi’nda da¬vayi kollamam için bana bir de mektup yazdigini söylesem, bunun sizin için bir önemi olur mu?Otuz bes kisinin ölümü ve yüzlerce kisinin agir yaralanmasi ile sonuçlanan 1 Mayis 1977 olayinin du¬rusmasina savci olarak katilip isi biraz kurcalayinca durusmadan uzaklastirilmam sizin için bir sey ifade eder mi?Açliktan ölen insanlarin cesetlerini aç¬ligi “tibben” saptamak için kesiyorsunuz, parçaliyorsu¬nuz. Intihar eden insanlarin kendilerine kiyarken bile yasama nasil siki siki sarildiklarini kesfediyorsunuz…Polis olsun, savci olsun birlikte çalistiginiz insanlarin ertesi gün öldürüldügü haberini aliyorsunuz. Bir po¬lis memurunu Istanbul Elmadag’da belediye otobüsünü silahla tarayarak iki kisiyi öldüren ülkücü sanigi silahi ile birlikte yakaladigi için övgü ve saygi ile kutluyorsunuz, birkaç gün sonra ayni polisi Unkapani’nda solcularin vurup öldürdügünü görüyorsunuz!.. Bilek güresinde herkesi yenmekle övünen polis memuru Abdi Dagdeviren’in bir bombali pankarti indirirken patlamasi sonucunda elinin bileginden koptuguna tanik oluyorsunuz…Savcilik yaptigim yillar, 30 ve 40 yaslarim arasidir. Kisinin yasaminin en verimli olmasi gereken yillar bunlar. Ilk yillar 12 Mart’in karanligi içinde geçti. 1975 yili Agustos’unda Istanbul’a atandiktan sonra ise gittikçe artan terör olaylariyla…Yine de, her seye karsin, özlüyorum o günlerimi.