Günümüzde ilgi odagi haline gelen beden dili üzerine yaptigimiz arastirmalar, bizi, Kur’ân metnini beden dili açisindan incelemeye itti. Modern dilbilim isigi altinda Kur’ân metnini, dilbilimin farkli bilim dallari açisindan degerlendirmeye tâbi tuttuk. Gördük ki, ta 7. asirda Kur’ân, hayvanlarin da bir dilinin oldugunu örneklendirerek; mesajini sunarken sözlü dili, semiyolojinin konusu olan evrendeki tabiat isaretlerini, sembol dilini ve beden dilini mesaj araci olarak kullanmada essizligini ortaya koymustur.
Bu kitapta, “Zamani geldiginde insana evrenin uçsuz bucaksiz ufuklarinda ve kendi nefis (ruh ve bedenlerinde mucizelerimizi gösterecegiz ki, O’nun(Kur’ân) tartisilmaz bir gerçek oldugu onlara iyice belli olsun. Rabbin her seye sahit olmasi yetmez mi?” (Fussilet:41/53) âyetine bakarak; bir taraftan bedendeki güdü, düsünce, algi ve yetenekleri alanindaki olaganüstülükleri (mucize); bir taraftan da “De ki:And olsun, insanlar ve cinler, bu Kur’ân’in bir benzerini getirmek üzere toplansalar benzerini getiremezler.”(Isrâ:17/88) âyetinden hareketle de O’nun, beden dilini, duygularin ifadesinde araç olarak kullanma konusundaki essizligi ortaya konulmaya çalisilmistir.