YAZAR ÖZGEÇMİŞ
Göksel Bekmezci

ben, göksel bekmezci.
kendimi bir yerlerden tanırım ama çıkaramam.
yalnız yaşarım. fakat evime geç kaldığımda telaşlanırım.
kalbim ‘78 model ve tek tanrılıdır, ruhumsa yan sanayi.
bazı şeyler hayal gücüme gider, çok şeyse bilinçaltımda ezilir.
aşklarımda yoklama alırım. içim yanımdaysa, herkesi var yazarım.
bayramlarda tanrı’yla şeytan’ın barışmasını bekler;
kıyamet, bir pazar gününe denk gelse, can kaybı fazla olmaz sanırım.
dilbilgisinin önemini öpüşürken hatırlar, sevişirken ne haz kontrolü
yapar ne de sekse siyaseti karıştırırım.
oturur, kendime çalışırım.
edebi metinlerin içinde en çok ebedi metinleri severim. hüzne yetenekliyim.
bazı günler kendimi dağıtır, zamanla toplar, çıkan sonuçları yüzüme çarparım.
dönüş sanatları da olsun isterim. herkes, hiç olmadıkları yerlere gitmek isterken, ben, kendime gelsem
yeterim. kendim, bana ne diyecek, canıma ne istetecek; onu merak eder,
onu dinler, ona susarım. kendime gelmek, pasaportsuz yolculuğumdur benim.
acele etmek için hep erken davranırım. erken davranmaya ise geç kalırım.
adam olmaktansa âşık olmayı yeğlerim.
kazasız belasız bugün de özleyebildimse ne mutlu içime, sabah ola
hayrola, diyerek kendime uzanırım…
perdelerim siyahtır, karamsar değil. yatağım simsiyahtır, kapkara değil.
bazı geceler uykumdan da kaçarım…
iyi uykular kadar, iyi duygular demek de lazım…
yorulur, kırılırım. aşk karnına biraz şiirle, üzerimdeki tüm dargınlığı
alırım. kim bilir, belki bir gün, beni üzen organları da bağışlarım…
gün gelir, kendimin icabına bakarım.

ARKA KAPAK YAZISI

İnsanın en uzun yolculuğudur, kendine gelmesi… Öyle ki, buna bir ömür dahi yetmeyebilir. Bir yerlere gidebilmek için onca yol kat edilirken insan, neden durduğunda kendine gelir?
Göksel Bekmezci, Gri Hikâyeler ve Eski Cesetler kitaplarının ardından,
bu defa Bir Elmanın Yarası ile karşılıyor bizi.
*
deveye sormuşlar, – koynun niye eğri? – sevgilim üvey çıktı benim, demiş.