Bir ömür ailemle yasamak… Düsüncesi bile çok korkunç geliyordu. Her gün bu evde bi izdirap gibiyken, bir ömür geçirmek, yavas yavas onlara benzemek. Ben aksam “televizyon karsisinda uyuyacak adam degilim” diyordum kendi kendime. Kimse inanmazsa inanmasin ben sehir disindaki bi üniversiteyi kazanacak, bu evden de bu mahalleden de bu sehirden de kurtulacaktim. Her gece yatarken hayaller kuruyordum. Ilk yil yurtta kalirdim, sonra bi eve çikardim. Arkadaslarim gelirdi eve. Çikip sabaha kadar sokaklarda gezerdik…. Daha öncede söyledigim gibi o yillarda aklim az çalistigi için sadece bu iki seyi hayal edebildim eve çikinca; “arkadaslarim gelir, gece sokakta gezeriz.”ama bu kadarini hayal edebilmek bile güzeldi be. Bu düsünceler içersinde benden beklenmeyecek üstün bir çalisma dsipliniyle kendimi derslere verdim. Sürekli test çözüyor, bu büyük maratonda diger ögrencilerle aramdaki farki kapatmaya çalisiyordum. Onlar bir çalisiyorsa ben iki çalisiyordum. Annem babam gibi kanapede televizyon karsisinda uyumamak için, onlara benzememek için çalisiyordum. Artik nasil geldiysem öyle hazirlanmisik sinava ki bütün sehir disi tercihlerimi geçip çok az sayida yazdigim Istanbul içi tercihlerimden birini kazandim. Hem de eve çok yakin bir üniversiteyi…Üniversiteyi kazandigim gün yikilmistim…