“Bir baobab agacinin gövdesinden her seferinde yeniden dogarak, kendimle dopdolu, duruyorum. Günes gölgemi tanimliyor. Rüzgâr beni giydiriyor. Havaya isaret ediyorum ve diyorum ki: hava beni yasat!”Baobab Agacina Yolculuk tuhaf kitaplardan, tipki Yeraltindan Notlar, Dönüsüm, Açlik gibi… Onlar gibi kisa, onlar gibi benzersiz, onlar gibi topluma ayak uyduramayan, ama her sartta erki reddeden güçsüz bir karakterin dokunakli varolus mücadelesini anlatiyor.Kitabin kadin anlaticisi, Afrika’nin içlerine yol alan bir sefer sirasinda, bir kaza sonucu tek basina kalir. Vahsetin dur durak bilmedigi bu dünyada çareyi ormanin derinlerine çekilmekte bulan -eski- köle kadin, dev bir baobab agacinin kovuguna siginarak hayata tutunur. Zaman içinde bir yandan korkunç geçmisiyle hesaplasirken bâkir doganin gücüyle arinarak kisiligini, cinsel kimligini, agacini, hayvanlari ve dünyayi yeniden tanir.Ya da dünyayla “tanisir” demeli; kendisinin dile getirdigi gibi, “kaziyip açmadan, desmeden, ifsa etmeden, sonuç çikarmadan…”Müdahale etmeden, didiklemeden; edilgence ve saygiyla…Nobelli yazar J. M. Coetzee’nin Ingilizceye çevirmesiyle baska birçok dile çevrilen ve tiyatroya uyarlanan Wilma Stockenström’ün bu olaganüstü romani, insanin dogadaki yeri, dogaya dönüs, eko-feminizm gibi güncel temalari isleyen çarpici bir “yeniden dogus” öyküsü. Ancak her seyden önce insanoglunun yikiciligina, gücü elinde tutanlarin acimasizligina karsi sessiz ama derinlere isleyen bir baskaldiri çigligi olarak okunmali.