Çektigi uykusuzlugu mor göz altlariyla ele veren ama tasidigi büyük sirri asla açik etmeyen Asli. Kedi sevmeyen bir yazar. Hayatindaki en önemli kisiyi, anneannesini yakin zamanda kaybetmis. Su siralar neredeyse görünmez olmayi diliyor. Ancak uluslararasi bir yazar programina kabul edilmesiyle kendisini Avusturya’da buluyor. Vampir oldugundan kuskulandigi, yaptigi tüm hesaplarda yasi 130 çikan bir hanimefendiyle tanisiyor. Bu yasli hanim ölümsüz mü; kaldigi evdeki kedi, anneannesinin reenkarne olmus hali mi; bir insan kaç kez katil olabilir; peki simdi hiç askin sirasi mi?! “Anneannem öldügünden beri bir türlü onun gittigine inanamadim. Bazen sanki hemen yanimdaymis gibi hissediyorum. Kokusunu duyuyorum. Ölene kadar ayni kokuyu kullandi. Eczaneden aldigi kolonyanin o sabun kokusu. Burada bile ayni kokuyu aldigim oluyor. Özellikle de kedi yanima geldiginde. Hep yazdiklarimi sesli okurken yanima geliyor. Yani…” “Anneanneniz gibi.” “Evet.” Bunu söylerken öyle utaniyor ki. Ama söyledi iste. “Kedinin anneanneniz oldugunu düsündügünüzü söylerken sizi deli zannedecegimi mi saniyorsunuz?” Asli basini salliyor. “Ah Asli, ben, ölemedigini söyleyen bir kadinim. Ben mi sizi deli zannedecegim? Gerçekten âlemsiniz.”