Emiliano Monge, “Meksika’nin tarihini üzeri beyaz örtüyle kaplanmis bir duvar gibi canlandirir zihninde ve bu örtüde açtigi ufak tefek deliklerden okurun geri kalani tahmin etmesini” ister. Germán Alcántra, çatisma ve siddetin anne karnindan ölüme, çorak düzlüklerin yegâne kurali oldugu o cografyanin insanidir. Ve bakir renkli bir gökyüzü altinda her tür lirizmin tatli sarhoslugundan uzak, neredeyse önüne çikani ögüten bir makinenin ritmik soluk alisverisleriyle ilerler onun hikâyesi. Azgin ve soguk, her tasin altina sinmis ve bir o kadar öznesiz siddetin, adeta yazgi gibi, topragin ve havanin bir unsuru gibi varligini hissettirdigi o meçhul cografya yirminci yüzyilin siddetle karakterize tüm toplumlarindan bir parça sunuyor adeta bize. Latin Amerika’nin en önemli 25 yazari arasinda gösterilen, 2012 Jaén Ödüllü genç yazardan, cesur ve yüzlesmeye ve zorlu bir okumaya hazir okurlari için… Hastalikli yelin var gücüyle beraberinde sürükledigi mikroplu talas kirpintilari, tas parçaciklari ve kükürtlü tozun yani sira kaynagini fundalik arazinin altindan almayan gürültüler ve kokular da yolculuk eder: göremedigimiz kümes hayvanlarinin kanat sesleri, ölü bir tavsanin çürüyen cesedi, bir yilanin gergin çingiragi, dikenli kaktüslerin etrafini saran çiçeklerin açma sesi…(Tanitim Bülteninden)