(…)
Bu kar isiginin aydinlattigi gecede simdi, yuvasi dagitilmis bir serçe olarak durmaktayim ömrümün penceresinde… Pencerenin pervazinda ihanet ettigim ve ihanetine ugradigim kadinlarin sureti…
Ay isigiyla aydinlanan odasinda saçlarini taramakta çocukluk sevgilim… Bense onun suretini aramaktayim kaç yasindan beri…
Bir de kendimi…
Ve hayatim, ömrümü seyrettigim bir nehir olarak akmakta hayatimdan… Nehirler ve uçurum da yok sayilirsa ömrümden…
Sahi, kaç yasinda bir çocugum ben simdi…
Günümüzün önde gelen, usta sairlerinden Refik Durbas’in son kitabi ‘Bagisla Ziyanimi’ kelimelere ve hayata sadik okurlara içten bir siir söleni sunuyor. Ilk siirini 1962 yilinda yayimlayan sairin bu son kitabi Türk siirinin yarim asirdir aldigi yolu yakindan görmek isteyenler için de bulunmaz bir eser kiymetinde. Durbas’in siirlerinde, gündelik hayatimizi kusatan pek çok sözcükle yeniden tanisiyoruz. Topraga, göge, çocuklara, uçurtmalara, aska, yalnizliga ve ille de kedere dogru gürül gürül akan dizeler eslik ediyor bize. Öyle içten, öyle serin ve insandan yana.
Kitapta 1970’li yillarda yazilmis siirler de yer aliyor. ‘70’li yillarin ‘ünlü kisileri’ etrafinda yazilmis, her biri güçlü bir ruhsal portreye dönüsmüs, çarpici, igneleyici siirler. Durbas bir bakima biz okurlari yürüdügü yol üzerinde rastladigi, unutamadigi güzelliklerle tanismaya, anilariyla arkadas olmaya çagiriyor. Içten, yalin ve vefali bir dilin siire tasidigi anilar. Sonra agaçlar, meydanlarda, parklarda ‘gög ekini biçmis’ gibi cümlemizden kopartilan çocuklar, gençler soluk aliyor onun siirlerinde. Sokagi anlatirken ev içlerini de hatirda tutan; göge bakarken, topraga sinmis kederi unutmayan, hayatin her iki ucuna ayni anda dokunan, insani farkli mekânlar içinde isleyen, görünür kilan siirlerden olusuyor Bagisla Ziyanimi. Topraga, insana, umuda kayitsiz kalmayan içli bir türkü tadi kaliyor bizlerde. Hayati siirle iç içe geçmis, hayati siirini dogrulayan bir sairin dünyaya karsi konustuklari kaliyor bizlerde.