Esaret altinda bir sehir,Gülhane Parki’ndan yola çikip Alemdar Caddesi’nden yukariya dogru sert ve hizli adimlarla yürüyen bir Fransiz taburu At Meydani’na varinca Ayasofya Camisi’nin avlusuna açilan kapiya dogru yöneldi. Kapinin önüne gelince sert bir emirle durdu. Fransiz komutan kararli bir ses tonu ile kapida nöbet tutan askere seslendi:Acele burayi bosaltmalisiniz alinan karar dogrultusunda bu kiliseye biz yerlesecegizMefkuresini her seyin üstünde tutan bir imam Ömer Hoca:Esaret altindaki Ayasofya’nin Sultanahmet’in duvarlarinda yankilanan inlemeleri daglar yüregimi. Ayasofya’nin gözyaslari dökülür kalbimin orta yerine. Minarelerin hiçkiriklari yüregimi daglar. Diz çöker orada dakikalarca aglarim onlarla beraber, aglamayi unutmus milletimin yerine.Aski ile idealleri arasinda sikisan bir genç Yasin,”Seni taniyali yönüm, yolum sasti. Seni taniyali günüm, gecem karisti. Seni taniyali rüyam ile hülyam çatisti. Ekmegime balli zehir karisti. Ölümle canlilik iç içe geçti bende. Bedenim yasarken ruhum öldü sanki. Ah be yangin! Yok muydu tutusturacak onca yat, kat ve konak geldin de bu viraneyi tutusturdun? Ah be ask yok muydu ki yikacak onca dertsiz ve gamsiz gönül vardin bu asiyani yiktin!”