Bi çûyîna wê, Reca îxanet li soza me kir. Em fêr bûbûn ku em kelûpeleke ne sûdmend in li sûka zewacê, ku em şeş strî di gewriya bav û diya min de bûn, ji ber ku kesî em nexwestin. Piştî rawestana me, Reca hilbijart ku bi mirinê re bizewice. Reca keçika por qijok, laş nerm, ji qîrecîra mirinê ser textê hesinî li nexweşxaneyeke giştî ditirsiya, jê baz da çû mirineke nerm li ser nivîneke tenik li erdê malê. Ez nizanim çend roj derbas bûn berî ew bar bike. Ez nizanim çawa qulibûna rewşa me şayas bikim, bêdengiyê li mala me hilweşîneke bilez belav kir ji ya giran ku em li ser fêr bûbûn tundtir bû. Di rewşa êşê de, Reca mîna cêwrekekî dike kûzkûz û dinale, ji kûzkûza wê bavê min direve dewama xwe sa’etekê û vedigere, diya min şorbeya birincê û ava mirîşkan pêşkêşî wê dike, Reca vedixwe bi hêsanî di devê wê re derbas dibe. Nema dipeyîve. Bi hêmayan rûpeline xwestin, hin wêne û navên me li ser xêz kirin û destê wê ket. Pênûs ji dest ket û germahî jê çû.Hûrguliyên cenazeyê, mirineke din e. Bajarê me ku li ser rêûresmên mirinê gelekî serf dike, ji ahenga dayîkbûnê, zewacê an serkeftinê bêtir, li ser baştirîn jin cenazeyeke bêhempa weke ku ji qelstirîn mêr re hêja nabîne. Ev cenazeya keçika sêyem ji şeş keçan, ne bedew e, ne serkeftî ye û ne xwedî hebûnek e, di ser wê de jî ew keça bavê Memdûh e, karmendê ji asta sêyem, yê ji gundê xwe hatiye bajêr piştî ji xwediyê xwe qeherî û dest berda, mêrê ku kêmcaran serdana kesî dike an kes serdana wî dike, û cîran dara malbata wî rêz nakin!Di ser wê de Reca bi nexweşiyeke nediyar, bar kir.