“Ülgen programina uymasi gerektigi için o gece evde çalismaya devam etti. Ruhuna çok uygun bir sekilde; yavas yavas, belli bir ölçü içinde, sakince delirmekte oldugunun farkinda degildi.”Kaybetmeye daha isminden baslamis, hayatta hiçbir basarisi olmayan basit bir memur, ondan geri kalmayan bir fotografçi ve ikisini birden parmaginda oynatan fettan bir kadin…”Apartmandan çikarken çöpte çiçegini gördü. Arabesk bir sarki geldi aklina. Ama iç sesi dahi kötü oldugundan söylemedi sarkiyi.”Sehrin en düz semtlerinde, çok tirt insanlar arasinda yasanan bir öykü…Dayanilmayacak kadar komik ve okuyanin içini acitacak kadar trajik…Böyle bir hikâyenin Türkiye’de geçebilecegi tek sehir ise elbette Ankara’dir.”Ankara’nin resmi rengi gridir. Bu griligin kaynagi devlet dairelerinin floresan isiginin memurlardan kirilarak Sihhiye Meydani’na yayilmasidir. Sonra bu bölgesel yayilma gri güvercinler tarafindan tüm sehre bulastirilmaktadir.”Basar Öztürk ilk romaninda okuru birbiriyle mümkün olan en uygunsuz sekilde kesisen hayatlara yakindan bakmaya davet ediyor.Aileden, asktan, arkadasliktan ve tekdüzelikten tiksinmek istiyorsaniz dogru yerdesiniz. Kemerlerinizi çözün ve buldugunuz ilk kanepeye les gibi serilin!”Amcalar mantikli davranisin orta sahadaki dinamosudurlar. Kavgaya dayilar gibi levye ile kosmazlar, önce kahveye gidip karsi taraftan güçlü olup olmayacaklarini tartarlar. Bu nedenle literatürde ‘gereksiz dayilanma’ tanimi kendine yer bulmusken, ‘gereksiz amcalanma’ tanimi yer almamaktadir.”Ülgen, Nihat, Haldun, Ayça, Rasim, Hikmet ve Necla…Karsinizda milenyumun tutunamayanlari!(Tanitim Bülteninden)