Dilenciden sultana, köleden efendiyeHânim hey!..Sen ki muhabbet gülistanima revnak bagislayanim, efendimsin.Sen ki arzum, emelim, hicranim ve elemimsin,Ayriligindan dolayi yardim dilenmeye takatim yok senden, kapinda kendini kaybedenlere giptayla geçen ömrümde bir takate de ihtiyacini kalmadi artik. Sevgili esiginde ölene degil sag kalana sasmak gerekir, der bir bilge ama ben senden uzakta, askinla hasta ama ask sayesinde sihhatteyim. Araya bunca yilin hasreti girmisken bir gün seni görmeye dayanabilir miyim bilmem, ama her sabah seni görüyor ve yüzünden aldigi güzellik ile insan içine çikiyor diye günese, esigini döne dolasa senden nur çaliyor diye her aksar mehtaba bakiyorum, bilesin. “Bugün nasilsin ey kâinatin basi dönmüs yildizi?” diyorum ona, hasbihal ediyorum; “Ne haldedir sevgilim, hos mudur, safaca midir Istanbullar sultani bugün?” diye tekrar soruyorum. “Hiç benim bulundugum yerden daha kederli bir âleme dogdun mu sen; hiç askta altüst olmus bencileyin bir firkatzede üzerine parladin mi?” diye sitem ediyorum bazen… Velhasil günlerce ve gecelerce güneslere ve aylara durmadan ve dinlemeden seni soruyorum, hâlâ bir haberini alamayisimi sikâyetle söylüyor, anlatiyorum. Senin beni unutma ihtimalini hatirlayip çildiriyorum bazi günler ve bazi geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyecegimden korkup kahroluyorum. Sonra tövbeler ediyorum. Seni unutma ihtimalini düsündügüm için.