Askin Metafizigi, Deleuze ve Guattari’nin kavramlastirdigi “arzu felsefesi”nin önceden yazilmis, ancak çeliskili bir karalama- sidir sanki… Küçük bir farkla: Schopenhauer aski, soyunu sürdürmek amaciyla insana kurulmus hos ve bilgece bir ‘tuzak’ olarak görür.Öyle ya, insan demens’tir; tutkularla, öfkelerle, haykirislarla, ani mizaç degisiklikleriyle, ihtilâçli ve asiri bir duygusallik gös- terir, imkânsiz olani ister ve fedakârliklarin faziletine inanir.”Yasamak için yasamak”in içini askla doldurmak, bir süre sonra tehlikeli bir hal alir: itidalle “için için yanma”nin, kopmayla baglanmanin diyaloglari çürütür, çökeltir çünkü insani…Tam da bu noktada Schopenhauer’in “irade”si devreye girer. “Irade essizdir, akil disidir, özgürdür; zamanin ötesinde ve bu nedenle degisimin, alginin ve yikimin da ötesindedir.”Tuhaf olan ise sudur: Schopenhauer, kadinlarin hiçbir zekâya sahip olmadiklarini düsünür, ama zekânin insana anneden geçtigini savunur. Baska bir deyisle, tutkular ve egilimler babanin, irade ve zekâ ise annenin mirasidir.Düsüncenin Yapi Taslari dizisi, uyumsuz insanlar oldugumuza inanmamizi arzulayan Schopenhauer’in kör iradenin oyununa yönelik tüyler ürpertici bir üslubuyla basliyor: Askin Metafizigi. Eser, Mirela Axinte’nin Önsöz’ü ve Leo Franchi’in Sonsöz’üyle zenginlesiyor.(Tanitim Bülteninden)