William Maras sokaklarinda kosarken; arkasina takilip kendini kovalayan köpekleri bile fark etmiyordu. Öfkesinden hem agliyor,hem de duyduklarina isyan ediyordu. Nice sonra sehrin tenha bir yerine geldi, kendini bir agacin altina atarak; ellerini gökyüzünekaldirdi:“Ey yüceler yücesi Rabbim! Kulun Âdem’den bu yana isledigimiz günahlarimizdan dolayi bizleri affet! Lütfen Biz asi kullarini bagisla artik!.. Rabbim; bilinmekligini diledigin için yarattigin kullarin; kendi bilinmeklikleri için islemedik günah birakmadilar! Sen kardeslik dedikçe biz düsmanlik ve fitne dedik. Sen sevgi dedikçe, Ask dedikçe; biz kin ve nefret dedik! Tüm zamanlar boyunca yarattigin biz kullarin; sürekli sana din ögretmeye kalktik! Dini kendimizce, isimize geldigi gibi yorumlayip nefsimizi Put yaptik! Suçumuz o kadar büyük ki; senden af dilerken dahi utaniyorum! Ama yine de senin kullarina karsi çok sefkatli, çok merhametli oldugunu bildigim için de yalvariyorum! Bütün kullarinin ayrim gözetmeksizin bir ve beraber, kardesçe, yan yana yasayacagi; murat ettigin gibi kurt ile koyunun birlikte yürüyebilecegi, düsmanlik, husumet ve kiskançliklarindan tövbe edecegi günlere eristir artik bizi! Özellikle sana ve âhiret gününe iman etmis kitap ehli kullarina akil ve basiret ihsan eyle! Eyle ki; samimiyetle tövbe edip, ancak sana kulluk edelim!.. Âmin” dedi.