Yalnizca çocuklar veremez “bir savasin neden yapildiginin” yanitini. Ve yalnizca, elinde silah olanlari vurmaz savaslar. Siviller, kadinlar ve her yastan çocuklar da en az silah tutanlar kadar namlunun ucunda ve aci dolu bir hayatin esigindedirler. Filistinli Muhammed, Basrali Ömer, Hirosimali Yoko Moriwaki ve unutulmus kita Afrika’nin adsiz çocuklari; savaslarin vurdugu, savasin en acimasiz yikimlarini yasayan çocuklardan birkaçidir sadece. Ve onlarin hayat hikâyeleri, savaslarin iç yüzünü ortaya koyan en canli -veya cansiz- örneklerdir. Jan’in hikâyesi de buna benzer bir hikâyedir: Savas yillariydi… Nazi dehseti tüm vahsetiyle sivil erkeklerin, kadinlarin ve çocuklarin üzerine çullaniyordu… Tüm bunlarin ortasinda, Jan hâlâ oyun çaginda olan bir çocuktu. O gün evden kaçmaya karar vermis; fakat gidebildigi son nokta, daha önce kardeslerinden saklanmak için sigindigi Horak Çiftligi olmustu. Ne de olsa bir çocuktu ve daha uzak diyarlara gitmek onun için tehlikeliydi. Ancak uyuyakaldigi bu çiftlikte ertesi gün uyandigi andan itibaren, evden kaçarken aklina bile getirmedigi seyler yasayacakti: Her an aglamaya hazir olan bu çocuk, farkli ülkeler arasinda yolculuk yapacak, “daha iyi bir gelecek için savasanlar”a katilacak, fiilî militanlik yapacak ve hiç tanimadigi bir ailenin kizini kaçirmaya tesebbüs edecekti. Tüm bu olaylar silsilesinde ise savasin bütün acimasizligina -esir alinan, ailelerinden koparilan, “Almanca düsünme”ye zorlanan, zorla çalistirilan çocuklar, öldürülen siviller, öldürmeye zorlanan askerler, parçalanan aileler- sahit olacakti. Arayis, savasin tüm agirligi ve acimasizligiyla bir çocugun üzerine yüklenmesinin hikâyesidir. En çok çocuklari vurur savaslar…