Meleklerin kanatları olur, duymuştun. Seninkinin neden yok merak ediyorsun. Sorsan söyler mi? Söylemez. Yine de şansını denemekten asla vazgeçmiyorsun. Kanatları olsaydı belki de sevmezdin bu kadar. Melekleri melek yapan bile eksiklikleridir kim bilir. Bildiğin mükemmelcilik oynayanlardan bıktığın, usandığın. Ruh ardiyende birikmiş, tozlanmış, kurumuş, çürümüş bir yığın. Uzun gecelerde temizlik umuduyla didik didik ettiğin; tükendiğin, yıldığın. Gösterişsizliğiyle büyüleniyorsun. Kendini sakladıkça, büsbütün yörüngesine oturuyorsun. Artık sırtından itmesine gerek olmadığını anlıyor. Parmaklarının temasını hissetmiyorsun. Gereksiz dokunulmasından hoşlanmadığını biliyor.

Feryal Tilmaç Mevt Tek Hecelik Uyku kitabından sonra yayımlanan, ödüllü kitabı Aradım Yaz Dediniz’deki öykülerinde okurla konuşmaya, olanları olduğu gibi anlatmaya ve dertleşmeye devam ediyor. Sesi sesimize, cümleleri cümlelerimize karışıyor. En karmaşığından en sıradanına insan ruhunun gölgede kalmış ya da üzerine konuşulmaktan imtina edilen bütün odalarına cesaretle girip çıkıyor Tilmaç. Aynı cesareti bizden de bekleyerek kendi karanlığımıza, kuytumuza girmeye, yaramıza bakmaya, iç sesimizi dinlemeye, aynayla yüzleşmeye çağırıyor.

Kimse saklanamıyor kendinden, kaçmak boşuna!

Bütün bunlara ustalıkla kurulmuş bir dil armonisi ve edebi şölen eşlik ediyor.