Annem tanri ve senKutsadik.Nefret ettigimiz yasamak lanetini bize bulastiran her seyi kutsadik.Basköseyi ise daima, birbirimizin canina daha kolay kiyabilmemizi saglayan sevgili Tanrimiza ayirdik. Görmedigimiz ve duymadigimiz yaraticiyi; çiglik çigliga görünen, anlatan ve aglayan insandan daha çok anladik, çünkü O hep vardi ve var olacakti. Sonsuz varolusundan ürktük. Ölümsüzlügüne yenildik. Hem yasamaktan hem ölmekten korkuyorduk.O kadar korktuk, o kadar korktuk ki yaraticinin dünyadaki izdüsümü anneyi kutsamak zorunda kaldik. Belki de ölümlü bir yaradanin karsisinda kendimizi daha rahat hissedecektik. Öyle de oldu. Kanini, canini, emegini, varligini sömüre sömüre kutsalligina küfürler savurduk. Etlerini koparip, saçlarini ellerimize doladik. O bizi hep anladi. Tuttu basimizi oksadi. Gözyaslarimizi avuçlarina alan, kulagimiza umudu fisildayan bir yaradanimiz vardi. Anne, yasamaya mahkûm ettigi bize sevmeyi anlatti.Var olmanin acisi sevdikçe geçecekti. O’na inandik. Sevdik. Sevmekten yasamanin tek güzelligi aska ulastik. Kutsal aska.Nefes almaya anlam katan asktan daha kutsal ne olabilirdi ki? Olmadi. Aski sadece yasayanlar kutsayacakti.(Tanitim Bülteninden)