“O Peygamber’e uyun ki, dogru yolu bulasiniz.”Gözlerini yumdu. Kalbine dokundu ve “Muhammed (a.s)” dedi kadin. O vakit çekildi sular, Tufan’i durdu. ”Muhammed (as)” dedi, atesi güle degdi. “Muhammed (a.s)” dedi, kuyu sonsuz kapilara açildi. Bir kez daha “Muhammed (as)” dedi. Ask ile gül ile ümit ile gözleri ötelere uzandi. Bu kez anladi, bulmus olmanin tarifsiz sevinciyle. Kalin bir defter çekti önüne. “Kurtulusun Sirri” diye yazdi baslik sahifesine. Altina daha küçük harfler ile ekledi: “Yalniz benim kurtulusuma degil tüm yaratilmislarin”… Defteri bir kenara itti. Üzerinden geçtigi tüm isimlerin kapisina bir kez daha gitti. Aradigi ismi bulmustu da, ismi bilmek yetmezdi karanliginin aydinlanmasina. Bildiginin üzerinden hissede hissede geçmeli ve yasamaliydi her zerresiyle. Böyle irkildi kadin.Kosar adimlarla geçti zaman tünelinden. Bulmustu ya ismi, bu ismin var oldugunu bilmekten gelen duygu: Harikulade! Buldum ve yasamam mümkün! Yasarsam kurtulmam mümkün! O vakit o isim benim ve ben o isimden ibaretim! Var ve benim! Ya hay! Bulmustu ya kadin nasil çildirmazdi? Nasil cani tenine sigardi? O kutlu isme böyle degdi kadin-