Avrupa edebiyatinin özgün sesi Zoran Drvenkar’dan, akillara zarar bir baba-ogul bulusmasi…Kulakligi takin, sesi açin: Az sonra ortalik epey karisacak!”Babamin ne düsündügünü bilmiyorum, bilmek de istemiyorum. Tek bildigim, kilometreleri tek bir hedefe, birbirimizden ayrilmak hedefine ulasmak için yutacagimiz ve yol boyunca susacagimiz. Ben tespihböcegi gibi içime kapanmis, walkman’imi dinliyorum; babam da kolunu camdan sarkitmis, aynali günes gözlüklerinin ardindan, akmakta olan manzaranin zevkini sürüyor. Mükemmel bir takimiz biz.”Lukas, annesinin israri üzerine, yedi yildir görmedigi babasiyla bir hafta geçirmeyi kabul eder. Yüklendigi tek bir sirt çantasi ve bin çeliskili duyguyla çikar yola: Bol kirginlik, bol merak, bellegin izin verdigi oranda da eser miktarda sevgi. Zaten bu evlere senlik baba ve onun kara mizah dolu ailesiyle yüzlesirken, ne hissettiklerinden bir sey anlar insan, ne de düsüncelerinden. Berlin’i Hamburg’a baglayan karayolu, kulakliklardan sizan U2 tinilarini dinlerken, belki de en ilginç ikililerden birine ev sahipligi yapiyor… ve okur daha bir olaya, bir duyguya bile kendini kaptiramadan, karamboller art arda siralaniyor. Babasindan uzak büyümüs bir ogul, ailesini terk etmis bir baba. Belki de son kez görüsecekler. Üstelik, bu ailenin sözü edilmez bir karanlik geçmisi var ki, daliverdikleri akla zarar kovalamacayi ve havada uçusan yumruklari açiklamaya yetiyor… Alman edebiyatinin özgün sesi, Onlardan Biri’nin sevilen yazari Zoran Drvenkar, yine zamani akisina yabancilastirirken soruyor: Iki yabancinin birbirini tanimak için kaç güne, kaç kilometreye ihtiyaci olabilir?(Tanitim Bülteninden)