” ‘Mademoisell Albertine gitti!’Istirap, insan psikolojisine, psikoloji biliminden çok daha derinlemesine nüfuz eder. Daha bir dakika önce, hislerimi tahlil ederken, Albertine’le son bir kez görüsmeden, bu sekilde ayrilmanin, en çok istedigim sey olduguna kanaat getirmis, Albertine’in bana verdigi hazlarin vasitaligiyla beni mahrum ettigi hazlarin bollugunu karsilastirip kendimi çok zeki bulmus, onu artik görmek istemedigim, sevmedigim sonucuna varmistim. Oysa, ‘Mademoiselle Albertine gitti’ sözleri, kalbime öyle bir aci saplamisti ki, bu aciya pek uzun süre dayanamayacagimi hissediyordum. Benim nazarimda bir hiç oldugunu zannettigim sey, demek ki aslinda bütün hayatim, her seyimdi.”Marcel Proust’un dev yapitinin altinci cildi Albertine Kayip, tam da Mahpus’un bittigi yerden basliyor: Mademoiselle Albertine gitti!” Hizmetçi Françoise’in bu ünleminin yankisi, romani genisleyen halkalarla kusatiyor: Andree’yle yüzlesme, birbirini izleyen telgraflar, Boulogne Ormani’ndaki sarisin, birbirini yankilayan Combray ve Venedik…Geltinin ardindan, bir gondol gezintisinde agir agir açilan yeni ufuklar.