Hasan Sabbah’i esrarengiz havaya büründürenler daha çok Avrupalilardir. Bâtinîler Hasan Sabbah’ten önce de vardi. Nizârî Ismailîleri, Iran Ismailîleri, Hashasîler, Bâtinîler, Alamut’un Efendisi, Seyhu’l-Cebel deyince ilk akla gelen Hasan Sabbah’tir. Selçuklular Iran, Ortadogu ve Anadolu’ya yayildiklarinda, çoklukla Selçuklu sahasinda, 160 yil en etkili faaliyetlerini gösteren Bâtinîler, Ismailîlerin degisik kollari olarak zamanimiza kadar gelmislerdir. Biz eseri yazarken, tarihî kaynaklari esas aldik ve farkli anlatimlarla ayni konulara temas eden bu eserlerde yazilanlari oldugu gibi vererek, bir bütün halinde Bâtinîler ve Hasan Sabbah’in kurdugu, kimine göre yeryüzü cennetini, kimine göre yeryüzü cehennemini, her iki yönüyle ortaya çikarmak istedik. Insanlari uyusturan vaat midir; yoksa hashas denilen ot mudur? Esas olan “vaat”tir; yoksa zamanimizdaki intihar saldirilarini izah edemeyiz. Birçok arastirici, Hasan Sabbah ve hashasi yan yana getirmezler ve hashasin kesinlikle kullanilmadigini söylerler. Kimi de belli bir süre kullanildigini belirtirler. Hasan Sabbah’in fedaîlerini hashasla veya inançla baska âlemlere götürmesi, gözlerinin önüne bir “cennet” sermesi, ayrica teskilatçiliginin basarisidir. Hasan Sabbah etrafinda izah edilen Hashasîler, Sîa’dan türeyen Ismailîlerdir. Ismailîler de kendi içlerinde iki esas kola ayrilmistir: Nizârî ve Musta‘lî. Biz, kesin inancin en bariz örnegini gösteren Hashasîleri anlayabilmek için, Sîa ve Ismailîleri de verdik.Hashasîler üzerine yazilan kitaplari inceledigimizde, belli basli kitaplarda dahi “olan” anlatilirken, yazarin, inancina, mesrebine ve ilmî seviyesine göre yoruma gittigini gördük. Biz, yorumlari yine arastiricilarin görüsleri olarak aktarmayi tercih ettik.