Düsman onlardan çok daha üstün, ertesi sabah saldiriya geçecekti.Halkin çogunlugu, yenileceklerini bildigi halde, sehirde kalmayi seçti. O aksam, her yastan kadinli erkekli bir grup, Kipti dedikleri Yunanli’yi dinlemek için meydanda toplandi. Kipti, hiçbir dine mensup degildi; sadece bütün duyduklarini, yarina aktarabilmek için aklinda tutmustu. Kipti, yalnizca içinde bulundugu âna ve Moira denen varliga inanirdi. Yarindan itibaren su anda ahenk olarak gördügümüz sey ahenksizlige dönüsecek. Mutlulugun yerini matem alacak,” dedi Kipti.“Sehrimizi talan edebilirler, ama burada ögrendiklerimizi silemezler. Iste bu yüzden ilmimizin surlarimiz, evlerimiz ve sokaklarimizla ayni kaderi paylasmasina izin veremeyiz… Peki ilim derken neyi kastediyorum?Ilimle, gündelik yasamin karsimiza çikardigi zorluklarin üstesinden gelerek hayatta kalmamizi saglayan seyi kastediyorum.Yarin bize neler olacagini kimse bilemez… Çünkü her günün iyisi ve kötüsü ayni gün içinde olup biter. Öyleyse disaridaki askerleri ve içinizdeki korkuyu unutun…Bizler simdi, gündelik yasamimizdan, yüzlesmek zorunda kaldigimiz güçlüklerden bahsedecegiz,” dedi Kipti.Ve sevgiyi, kaybi, yenilgiyi, yalnizligi sordular ona. Korkuyu, sadakati, cinselligi, gelecegi ve kaderi; ona kendilerini nasil bulacaklarini sordular. Hayatin içinden gelen, cevaplari binyillar boyu degismeden kalan sorulari sordular ona. Düsmanlari beklerken, halk bir meydanda toplandi ve sordu. Ve Kipti, onlara cevap verdi.