Ahvalu’n-Nefs, felsefe tarihinde, klasik psikolojiye dair yazılmış en uzun makalelerden biri olma özelliğine sahiptir. Bu çalışma, İbn Sînâ’nın, Aristocu ve Yeni Platoncu kozmolojinin ve psikolojinin önemli oranda tutarlı bir harmonisini gözler önu¨ne serer. İbn Sînâ, bu çalışmasında diğer çalışmalarına kıyasla, daha fazla ayet ve hadis referanslarına yer verir. Nefs konusunu ele alırken, yönteminde ve gerekçelendirmesinde vahye yer veriyor olması, İbn Sînâ’nın bilgi kaynaklarında vahyin konumunu anlamamız açısından önemlidir. Ancak, gerek kelam ve gerekse tasavvufta olduğu gibi, felsefe geleneğimizde de, vahy, daha çok, genel anlamda, ilgili disipline ait tezlerin onaylanmasının bir enstru¨manı olarak göru¨lmektedir. Nefs teorisinde, ruh beden ayrımını yani du¨alizmini/ikiciliğini esas alan İbn Sînâ, rûh kavramına nefs dememe noktasında bu eserinde biraz daha itinalı davranır. Bu eserde nu¨bu¨vvet kavramı, peygamberlik mu¨essesini de içine alan daha geniş “bir gaybden haber verme” içeriği ile karşımıza çıkmaktadır. Bu eser, ilk kez bir du¨nya diline tarafımızdan tercu¨me edilerek Tu¨rkçemize kazandırılmasının haklı gururunu yaşıyoruz. Yu¨ce Allah’a hamd olsun.