II. Mahmut’un nazli prensesi, Sultan Abdülmecit’in kardesi, Sultan Abdülaziz’in ablasi, V. Murat ve II.Abdülhamit’in halasi Adile Sultan…Osmanli Devleti’nin yitik yillarina denk gelen bu zarif ve duygulu prensensin hayati, tipki can çekisen devlet gibi çalkantilar, acilar ve istirablar içinde geçmistir. O gösterisli saraylarin, alin, pulun, ihtisamin ardinda içi kiymik kiymik acimaktadir.Sefkatle titreyen kalbi, her daim merhamet ve duygu yüklüdür. Kendisine karsi yapilan haksizliklari affeder, vefasizliklara sabreder, içi alev ates yansa da o gül alip gül satmaya devam eder. Istanbul’un saadete hasret cumbali evlerini senlendirmeyi, yetim kizlara çeyizler yapip telli duvakli evlendirmeyi, mermer çesmelerin gümüs kurnalarindan billur sular akitmayi, mektepler insa ettirerek talebeler yetistirmeyi, yoksullarin ihtiyaçlarini giderip soluk dudaklarini güldürmeyi kendine vazife beller. Dünyanin bütün takur tukuruna sirtini çevirir, “Neyim varsa milletindir.” diyerek dagitir, ha dagitir.Bu zarif prensesin ask dilince söylediklerini az dinleyelim, ondan sonra hayal kusumuzu serbest birakip uçuralim. Gümüs pullarla kapli kanatlariyla uçsuz maviliklere dogru salinirken bizim için hiç duyulmadik bir hikaye anlatsin…(Tanitim Bülteninden)