Hayatim boyunca çikamayacagim hiçbir katin olmadigini düsündüm durdum. Yoktu da. Ve son merdivenden sonra gökyüzüne dokunabilecek kadar yakin oldugumu hissettim. Dokunabilirdim de. Ama yukarida gördügüm saf aydinlik, bana diplerin karanligindan daha iyi gelmiyordu. Ben bu degildim. Ve olmadigim kisiden geriye, artik bikkin bir adam kalmisti. Bikkin ve geriye dönemeyecek kadar da yorgun.Neredeyse her güne küçük ve yeni umutlarla basliyor, ama günün içinde ya da sonunda intihar egilimi kazaniyordum. Ya da zaten sahip oldugum bir sey tekrar gözümün önünde beliriyordu. Korkuyordum. Dünyanin en cesur korkagiydim. Korkumla savasiyordum. Korkumu yeniyordum, ama sevinemiyordum da.Sonunu göremedigim bir yolda yürüdügümü çok önceleri fark etmistim. Belki de sonu olmayan bir yolda. Yürümemi saglayan sey amaçlarimdi. Ve sahip oldugum amaçlarin degersizligi ve ulasilabilirligi beni kötü hissettiriyordu. Hayatta kalmami sagliyorlar, fakat hayati tatmami bir sekilde engelliyorlardi.Nasil oldu bilmiyorum, ama o gün, odamin bir kösesinde oturup, hiçbir sey yapmadan kafamdan bu düsünceleri geçirirken, fark etmeden Nese’yi unuttum. Sanki içimde yillardir duran ve ruhumu emen o yaratik, kendiliginden yok olmustu. O günden sonra da bir daha ona yazmadim. Yazdigim son mektubuysa hiçbir zaman atmadim.Ince Kapak: