Bugün ‘halk edebiyati’ adi altinda ve farkli bir zeminde ele alinan edebiyat; bizim, Orta Asya’da baslatip, zengin­lestirerek getirdigimiz ana edebiyat gelenegimizdir. Halk siiri ise bu edebiyatin güzide ve genis bir alanidir. Halk siirimiz bir yandan zengin anonim kaynaklardan beslenirken, diger yandan sairlerimiz de bu alana ferdî olarak önemli katkilarda bulunmuslardir. Ferdî temele dayali halk siirini üreten halk sairleri, ic­raatlarina göre degisik isimlerle anilmislardir: Ozan, âsik, saz sairi, kalem suarâsi gibi. Bu sair tiplerinin aralarinda ne kadar farklilik olursa olsun, hepsi de halk siiri mahsulleri üretmislerdir. Hepsi de halk sairidirler. Eserlerini vezin, kafiye, durak, tür, konu, ezgi vs. gibi halk siiri kural ve teknigi içinde hazirlamislardir. Emir Kalkan’in hem ozan, âsik, saz sairi, kalem suarâsi gibi farkli sair tiplerinin belirgin özelliklerini ayrintili bir sekilde tahlil ettigi hem de 20. Yüzyil halk sairlerimizin hayat hikayelerini ve siirlerinden örnekler sundugu bu kiymetli çalismasinin edebiyatimizin nesilden nesile aktarilmasinda önemli bir boslugu dolduracagini düsünüyoruz. Kitapta; Âsik Kemterî’den Sümmânî’ye, Âsik Veysel’den kadin sairlerimizden Döne Sultan’a, Neset Ertas’tan Âsik Murat Çobanoglu’na varincaya dek iki yüze yakin sairimiz ele alinmistir.