Çocugun güvenini kazanmak pek kolay degil. Hele o güveni kaybetmemek daha da zor mesele! Ne dermis çocuk: “En büyük benim babam!” Ergenlige ulasinca ne dermis: “Babam da ne anlar, ne bilir ki!” Ama en sonunda orta yaslara gelince gerçegi fark edermis: “Benim babam büyük adamdi…” Hep anlatilan bir öyküdür. Küçük çocuk sorar: – Annecigim ben nasil dogdum? – Seni leylekler getirdi. – Ya babam? – Onu bir kartal yuvasindan almislar. – Ya büyükbabam? – ! – Ya onun babasi? – ! Cevap alamayan ufaklik kendi kendine mirildanir: – Demek ki bizim ailede son üç kusaktir normal dogum olmamis! Simdiki çocuklar kül yutmuyorlar! Peki, çocuklara; o tazecik fidanlara acaba neyi, nasil anlatmamiz gerekiyor? Çünkü artik devir bütünüyle degisti. Ne yapsak ne etsek de bazi seyleri o ufakliklardan saklamamiz mümkün degil. Onlarin hepsi birer küçük insan, büyümüs de küçülmüsler sanki! Bu devirde onlari her anlattigimiza inandirmak, ikna etmek hiç de kolay degil. Tek sansimiz, gerçekleri oldugu gibi ve onlarin anlama düzeylerine uyarlayarak söylemek galiba! Ama nasil, ne zaman ve hangi dozlarda? Bir dostumun ikazi geliyor aklima: “Kozuna, dozuna, pozuna dikkat edeceksin!” Bu durumda benim sorumlulugum üç kat daha artiyor. Çünkü ben ailenin ‘BÜYÜKBABA’siyim!