“Mütevazi insanlarin daha digerkâm ve daha merhametli olduklari biliniyor. O halde dünyaya bir tevazu devrimi gerek. Bir merhamet devrimi: Egosistemden ekosisteme geçmeliyiz. Insanin kendi benligine dair olumlu imgeler üretmesi ve çogaltmasindan, baska insanlarin önceliklerine ihtiyaç vermesine… Baskalarina nasil göründügümüz degil, baska insanlarin ihtiyaçlarina nasil cevap verdigimiz önem kazanacak. “Baskalarinin gözünden ben” yerine “baskalari için ben”. Kendi benlik ihtiyaçlarimin aldatici yanilsamasindan ötekinin ihtiyaçlarina kulak vermenin sahici varolusuna. Bu siçrayis, bir merhamet devrimidir!”Merhamet Devrimi, aslinda farkli disiplinden iki ayri yazarin, Kemal Sayar ve Alperen Manisaligil’in kendi bakis açilarinin özgünlügünü koruyarak ayni konuda yazdiklari iki kitaptan olusuyor. Böylece merhamet kavrami pek çok boyutuyla daha genis bir yelpazede tartisiliyor, bir yazarin açtigi pencereyi digerininki genisletiyor. Onlari birlestiren sey, zulmün ve tahripkâr kibrin panzehri olarak merhamet ve tevazuun insan ve toplumda yeniden hayat bulmasi gerektigine duyduklari inanç. Tabiatin hizla kirlendigi, insanin kendi yasam kaynaklarini tahrip ederek neredeyse bir felaketi hizlandirdigi, iletisimin yerini teknolojik ekranlara bakmanin aldigi, anne babanin çocugu çocugun anne babayi duymadigi bir çagda merhamete çok ihtiyacimiz var. Gelin önce kendi içlerimizde, sonra en yakin çevremizde bir merhamet devrimi yapalim. Sahih ve sahici olani, sahte ve suni olanin yerine koyalim. Insan kendini tüketmeden, göklerin kapisini aralayalim.Dünyayi belki kelimeler degistiremez ama onlardan sudur eden fikirler, birer kaldiraç gibi, dünyayi yerinden oynatabilir. (Tanitim Bülteninden)