Prof. Dr. Ahmed Yüksel Özemre, kendisini yakindan tanima bahtiyarligina erememis kimseler için çetrefil, ilkeleri açisindan tavizsiz; fakat dostlari için samimi, selabetli, merhametli ve seffaf bir zattir.Bu kitaba Sayin Özemre’yi yerenlerin kaleminden 14, olumlu yaklasanlarin kaleminden de 42 yazi aldim. Özemre ile yapilmis yüzden fazla röportaji ise simdilik bir kenara biraktim. Geçmise dönük arastirma yapmanin zevkli oldugu kadar, üzücü yönleri de var kuskusuz. Zihinleri tazelemek, o günlere tanik olmayanlari bilgi sahibi kimak, tarihe not düsmek isin güzel yani; ama ister istemez hatiralar olaylar tekrar canlanirken bir sürü buruklugu da beraberinde getiriyor.Niyetimiz yeni bir tartisma baslatmak, yeni üzüntülere/çilelere kapi açmak degil, “Kaybolan Yillar” olarak nitelendirdigim seksenli ve doksanli yillarda ülkemizin geçirdigi döneme de ilim namusuna sahip bir ilim adaminin sahsiyetine de onu yerenler ve övenler araciligiyla isik tutmaktan ibarettir. Tabii, bunu yaparken de ilmi dirayetinin yaninda, kendisine her türlü çileyi reva görenlere karsi sayin Özemre’nin gösterdigi essiz sabir, merhamet, adalet ve ihsan örneklerini gözler önüne sermek ve gelecek kusaklara bu ahlaktan yansimalar birakmaktir.