Iletisim insan için bir gereksinimdir. Bu gereksinimi karsilayan mekanizma ise duyu organlaridir. Insan algisi duyu organlarinin tepileriyle sinirlidir. Dis gerçeklik; ancak duyu organlari araciligiyla varolabilmektedir. Dis gerçekligi algilayan insan; kendi de bir dis gerçeklik olan perdedeki görüntüyü sinematografik algiya dönüstürür. Sanat ve sinema iliskilerinde, görüntünün sanatsal bir formasyona dönüserek, sinematografik algiyi olusturmasi izleyici kültür üzerinde belirginlesir.Sessiz dönemde önemli gelismeler kaydeden sinematografi, günümüzde de anlatim yöntemlerini gelistirmeye devam etmektedir. Sinemanin üretim süreçlerinde yasanan karmasanin ortadan kaldirilmasi için terminoloji birliginin saglanmasi önemlidir. Olusum dönemindeki yararcilik ekseni üzerine kurulu üretim yapisini günümüzde de asamayan sinema; çagdas söyleminde hem bu islevini yadsiyor, hem de klasik anlatim yöntemlerinin üstünde yeni bir dil olusturma çabasini veriyor. Kitap kapsaminda, bir yandan sinemada simülasyona dönüsen görüntünün gerçekligi sorgulanirken, diger yandan daha çok sinematografiyi olusturan nedenler, anlati yapisi ve sinema dilinin evrimi inceleniyor. (Tanitim Bülteninden)