Fârâbî, Islâm dünyasinda genel olarak antik tarzda felsefe geleneginin, daha özel olarak da siyaset felsefesi veya felsefî siyaset geleneginin kurucusu ve en önemli temsilcisidir. Ibni Sina, Ibni Bacce, Ibni Tufeyl ve Ibni Rüsd gibi ondan sonra gelen diger ünlü Müslüman filozoflarin her seyden çok siyaset felsefesi alaninda Fârâbî’nin ögrencileri olduklarini söylemekte hiçbir beis yoktur.Orta Çag’da gerek Dogu Müslüman, gerekse Bati Yahudi ve Hiristiyan siyaset filozoflarin temel problemi antik dünyadan miras aldiklari klasik politik ögretinin ne oldugunu anlamak, onu kendi özel dinlerinin politik ögretisinden ayirt etmek ve bu ikisi arasinda bir iliski arasinda bir iliski kurmak problemidir. Bati Hiristiyan dünyasinda St. Thomas bunu Aristoteles’e ve onun Politikasina dayanarak yapar. Dogu Islâm dünyasinda ise Fârâbî’nin bu tesebbüste bulunurken dayanagi, Platon ve onun politikaya iliskin baslica eserlerin olan Devlet ve Yasalar’dir.Orta Çag Müslüman ve Hiristiyan dünyasinin en büyük iki filozofunun bu farkli tercihleri, bu iki dünyada sonuçlari günümüze kadar devam eden iki farkli siyaset felsefesi geleneginin ortaya çikmasina neden olmustur.Fârâbî’nin siyaset felsefesi alaninda çesitli eserleri vardir. Bunlar arasinda özellikle Ideal Devlet (al-Madina al-Fazila), Medenî Siyaset (Siyasa Madaniyya), Fusul (Fusul al-Madani) zikredilebilir. Ancak bu eserler arasinda Mutlugunun Kazanilmasi’nin (Tahsîl al-Sa’ada) özel bir yeri oldugu Fârâbî arastirmacilari tarafindan kabul edilmektedir. Onun Fârâbî’nin siyasete iliskin eserleri arasinda en olgunu, en önemlisi oldugu söylenmektedir.