Unutulmus birer birer… Kim okuyabilmistir Makber’i Hamiyet Yüceses gibi? Ya kim o incesaza ruh bahsedebilmistir Tamburi Cemil Bey kadar? Peki ya o güzelim bazi parçalarin güftesini sevdigimiz hale kimler getirmistir? Bu güfteleri besteleyenler, söyleyenler kimlerdir? Ya Selahattin Pinar üstat Bir Bahar Aksami’ni bestelerken nereden ilham almistir? Bu ve benzer sorularin cevabini müzigin çok yetkin kisileri anlatmaya, yazmaya bir ömür verdiler ve müzigin çesitli bölümlerde incelenmesi bu ömrü verenlerin özveriye dayali mesakkatli yolculuklari ile ortaya çikti. Türkiye Idil Biret’i, Suna Kan’i ve daha nicelerini gördü. Sanatinda ve toplumsal bakisinda en hizli adimlarla kosan ve asla ödün vermeyen nice yildizlar geldi geçti. Hafiz Burhan’i, Dede Efendi’yi ve dünyanin en büyük caz sanatçilarindan biri sayilan Muvaffak Falay gibi yildizlari bilen Türkiye, simdi yeni yeni yildizlar üretiyor. Çikmasi ile kaybolmasi arasinda büyük zamanlar olmayan “kayan yildizlar” bunlar… Peki Abdullah Yüce, Piç Osman, Seyyan Hanim, Sevinç Tevs, Âsik Mahsuni, Malatyali Fahri veya Celal Ince ne olacak? Ressam, sair, bestekâr, desinatör ve ses sanatçisi gibi bütün kültür niteliklerine sahip olan Zeki Müren mi star örnegi, yoksa tombaladan çikanlar mi? Gazeteci-yazar Ergun Hiçyilmaz siniflandirilmis bir güldeste olan “Hayatin Sarki Söyledigi Yillar” ile sizlere essiz bir “musiki” ziyafeti sunarken ayni zamanda simdiye dek fazlasiyla ihmal edilmis olan bir boslugu dolduruyor. Ve bu essiz çalismayi su sözlerle taçlandiriyor: “Biz dinlemekle hürmetimizi göstermeye çalisiyoruz. Müzigin gerekli siniflara ayrilmasi ve bu yönde ele alinmasi üstatlarin isi. Çünkü biz adabina göre dinleyenlerdeniz.”